内容发布更新时间 : 2024/12/22 23:47:06星期一 下面是文章的全部内容请认真阅读。
第六组 寓言故事
22、守株待兔
sònɡrényǒuɡēnɡzhě
shǒuzhūdàitù
tiánzhōnɡyǒuzhū
tùzǒuchùzhū
zhéjǐnɡér
sǐ
yīnshì
qí
lěi
érshǒuzhū
jì
fù
dé
dìliùzǔyùyánɡùshì
宋人有耕者，田中有株，兔走触株，折颈而死，因释其耒而守株，冀复得
tù
tù
bùkě
fù
dé
érshēnwéisònɡɡuóxiào
兔，兔不可复得而身为宋国笑。
23、揠苗助长
sònɡrényǒumǐnqímiáozhībùzhǎnɡér
yàmiáozhùzhǎnɡ
宋人有闵其苗之不长而揠之者，茫茫然归，谓其人曰：“今日病矣！予助苗长矣！”其子趋而往视之，苗则槁矣。
hú
jiǎhǔwēi
qí
zǐ
qū
érwǎnɡshìzhī
miáozéɡǎoyǐ
yàzhīzhěmánɡmánɡránɡuīwèiqírényuējīnrìbìnɡyǐyǔzhù
miáozhǎnɡyǐ
24、狐假虎威
虎求百兽而食之，得狐。狐曰：“子无敢食我也。天帝使我长百兽，今子食我，是逆天帝命也。子以我为不信，吾为子先行，子随我后，观百兽之见我而敢不走乎?”虎以为然，故遂与之行。兽见之皆走。虎不知兽畏己而走也，以为畏狐也。
25、南辕北辙
今者臣来,见人于大行,方北面而持其驾,告臣曰:“我欲之楚.”臣曰:“君之楚,
jiānɡxīwéiběimiànjīnzhěchénlái
jiànrényúdàxínɡfānɡběimiànérchí
qí
jià
ɡàochényuē
wǒyùzhīchǔ
chényuē
jūnzhīchǔ
yuē
wúmǎliánɡ
chényuē
mǎsuīliánɡ
cǐ
fēichǔzhī
lù
yě
yuē
wúyònɡ
nányuánběizhé
yǐwéiwèihúyěérɡǎnbùzǒuhū
hǔ
yǐwéirán
ɡùsuíyǔzhīxínɡ
shòujiànzhījiēzǒu
hǔbùzhīshòuwèi
jǐ
érzǒuyě
wǒ
shì
nìtiāndìmìnɡyě
zǐ
yǐ
wǒwéibùxìn
wúwéizǐxiānxínɡ
zǐ
suíwǒhòu
ɡuānbǎishòuzhījiànwǒ
hǔqiúbǎishòuérshízhī
déhú
húyuē
zǐ
wúɡǎnshíwǒyě
tiāndì
shǐwǒzhǎnɡbǎishòu
jīn
zǐ
shí
将奚为北面？” 曰:“吾马良。”臣曰:“马虽良,此非楚之路也.”曰：“吾用
duō
chényuē
yònɡsuīduō
cǐ
fēichǔzhī
lù
yě
yuē
wúyùzhěshàn
cǐshùzhěyùshàn
ér
lí
chǔyùyuǎněr
多。”臣曰：“用虽多，此非楚之路也。”曰：“吾御者善。”此数者愈善，而离楚愈远耳。
6
第七组 神话传说
26、盘古开天地
天地浑沌如鸡子，盘古生其中。万八千岁，天地开辟，阳清为天，阴浊为地。盘古在其中，一日九变，神于天，圣于地。天日高一丈，地日厚一丈，盘古日长一丈，如此万八千岁。天数极高，地数极深，盘古极长。……故天去地九万里。
27、夸父逐日
夸父与日逐走，入日；渴，欲得饮，饮于河、渭；河、渭不足，北饮大泽。未至，道渴而死。弃其杖，化为邓林。
28、共工触山
昔者共工与颛顼争为帝，怒而触不周山，天柱折，地维绝。天倾西北，故日月星辰移焉；地不满东南，故水潦尘埃归焉。
29、刑天舞干戚
刑天与帝争神,帝断其首,葬于常羊之野。 乃以乳为目,以脐为口,操干戚而舞。
30、舜耕历山
shùnɡēnɡlìshān
shùnɡēnɡlìshān
lìshānzhīrénjiērànɡpàn
yú
léi
zé
léi
zézhīrénjiērànɡjū
táohébīn
hébīn
qì
jiē
bù
kǔ
wǔ
xínɡtiānyǔ
dìzhēnɡshén
dìduànqíshǒuzànɡyúchánɡyánɡzhīyě
nǎi
yǐ
rǔwéimù
yǐ
qíwéikǒucāoɡànqī
ér
xínɡtiānwǔɡànqī
rìyuèxīnɡchényíyān
dì
bùmǎndōnɡnán
ɡùshuǐlǎochénāiɡuīyān
xīzhěɡònɡɡōnɡyǔzhuānxūzhēnɡwéidì
nù
érchùbùzhōushān
tiānzhùzhé
dìwéijué
tiānqīnɡxī
běi
ɡù
ɡònɡɡōnɡchùshān
wèizhì
dàokě
ér
sǐ
qì
qízhànɡ
huàwéidènɡlín
kuāfù
yǔ
rìzhúzǒu
rù
rì
kě
yùdéyǐn
yǐnyúhé
wèi
hé
wèibùzú
běiyǐndà
zé
kuāfùzhúrì
tiānqù
dì
jiǔwànlǐ
pánɡǔ
rìzhǎnɡyìzhànɡ
rú
cǐwànbāqiānsuì
tiānshù
jíɡāo
dìshù
jíshēn
pánɡǔ
jízhǎnɡ
ɡù
dì
pánɡǔzài
qízhōnɡ
yí
rì
jiǔbiàn
shényútiān
shènɡyú
dì
tiānrìɡāoyìzhànɡ
dì
rìhòuyìzhànɡ
tiāndìhúndùnrú
jī
zǐ
pánɡǔshēnɡqízhōnɡ
wànbāqiānsuì
tiāndì
kāi
pì
yánɡqīnɡwéitiān
yīnzhuówéi
pánɡǔkāitiāndì
舜耕历山,历山之人皆让畔;渔雷泽,雷泽之人皆让居;陶河滨,河滨器皆不苦
yǔ
yìniánérsuǒjūchénɡjù
èrniánchénɡyì
sānniánchénɡdū
yáonǎi
cìshùnyī
yǔqín
wéizhùcānɡlǐn
yǔniúyánɡ
窳。一年而所居成聚,二年成邑,三年成都。尧乃赐舜衣，与琴，为筑仓廪，予牛羊。
7
第八组 那些勤奋的人儿
31、欧阳苦读
欧阳公四岁而孤,家贫无资。太夫人以荻画地,教以书字。多诵古人篇章。及其稍长,而家无书读,就闾里士人家借而读之,或因而抄录。以至昼夜忘寝食，惟读书是务。自幼所作诗赋文字，下笔一如成人。
32、推敲
岛初赴举京师,一日驴上得句云:“鸟宿池边树,僧敲月下门。”始欲着“推”字,又欲着“敲”，练之未定,遂于驴上吟哦,时时引手作推敲之势。时韩愈吏部权京兆，岛不觉冲至第三节。左右拥至尹前,岛俱对所得词句云云。韩立马良久,谓岛曰: “作敲字佳矣。”遂于并辔而归。流连论诗，与为布衣之交。
33、怀素写字
怀素居零陵时,贫无纸可书,乃种芭蕉万余株,以蕉叶供挥洒,, 名其庵曰“绿天” 。书不足,乃漆一盘书之,又漆一方板,书之再三，盘板皆穿。
34、王冕好学
七八岁时,父命牧牛陇上,窃入学舍,听诸生诵书;听已,辄默记。暮归,忘其牛,父怒挞之。已而复如初。母曰:“儿痴如此,曷不听其所为?”冕因去,依僧寺以居。夜潜出坐佛膝上,执策映长明灯读之,琅琅达旦。
8
jū
yèqiánchūzuòfó
xīshànɡzhícèyìnɡchánɡmínɡdēnɡdúzhīlánɡlánɡdádàn
fù
nù
tàzhī
yǐ
ér
fù
rúchū
mǔyuē
érchīrú
cǐ
hébùtīnɡqísuǒwéi
miǎnyīnqù
yīsēnɡsì
yǐ
qī
bāsuìshí
fùmìnɡmùniúlǒnɡshànɡqièrùxuéshětīnɡzhūshēnɡsònɡshūtīnɡyǐ
zhémò
jì
mùɡuīwànɡqíniú
wánɡmiǎnhǎoxué
tiān
shūbùzú
nǎiqī
yìpánshūzhī
yòuqī
yìfānɡbǎnshūzhīzàisān
pánbǎnjiēchuān
huáisù
jūlínɡlínɡshí
pínwúzhǐkěshū
nǎizhǒnɡbājiāowànyúzhū
yǐjiāoyèɡōnɡhuīsǎ
mínɡqí
ānyuē
lǜ
huáisùxiě
zì
mǎliánɡjiǔ
wèidǎoyuē
zuòqiāozì
jiā
yǐ
suíyúbìnɡpèiérɡuī
liúliánlùnshī
yǔwéibù
yī
zhījiāo
bùquánjīnɡzhào
dǎobùjuéchōnɡzhì
dìsānjié
zuǒyòuyōnɡzhìyǐnqiándǎojùduìsuǒdé
cí
jùyúnyún
hán
lì
zì
yòuyùzhe
qiāo
liànzhīwèidìnɡsuíyú
lǘshànɡyín
é
shíshíyǐnshǒuzuòtuīqiāozhīshì
shíhányù
lì
dǎochūfù
jǔjīnɡshī
yí
rì
lǘshànɡdé
jùyún
niǎosùchíbiānshùsēnɡqiāoyuèxiàmén
shǐyùzhe
tuī
tuīqiāo
wéidúshūshìwù
zìyòusuǒzuòshīfùwénzì
xià
bǐ
yì
rúchénɡrén
qíshāozhǎnɡ
ér
jiāwúshūdú
jiù
lǘ
lǐ
shìrénjiā
jiè
ér
dúzhī
huòyīnér
yǐ
zhìzhòuyèwànɡqǐnshí
ōuyánɡɡōnɡsì
suì
ér
ɡū
jiāpínwú
zī
tài
fūrényǐ
díhuàdì
jiàoyǐshūzì
duōsònɡɡǔrénpiānzhānɡ
jí
ōuyánɡkǔdú
dìbāzǔnàxiēqínfènderénér
35、宋濂嗜学
余幼时即嗜学。家贫,无从致书以观,每假借于藏书之家,手自笔录,计日以还。天大寒,砚冰坚,手指不可屈伸,弗之怠。录毕,走送之,不敢稍逾约。以是人多以书假余。余因得遍观群书。
9
yǐshūjiǎ
yú
yúyīndébiànɡuānqúnshū
tiāndàhányànbīnɡjiānshǒuzhǐbùkěqūshēn
fúzhīdài
lù
bì
zǒusònɡzhī
bùɡǎnshāoyúyuē
yǐ
shìrénduō
yúyòushí
jí
shìxué
jiāpín
wúcónɡzhìshūyǐɡuānměijiǎ
jiè
yúcánɡshūzhījiā
shǒuzì
bǐ
lù
jì
rì
yǐ
hái
sònɡliánshìxué
第九组 听孔夫子讲课
36、学习
子曰：“学而时习之，不亦说乎？有朋自远方来，不亦乐乎？人不知而不愠，不亦君子乎？”
子曰：“温故而知新，可以为师矣。” 子曰：“学而不思则罔，思而不学则殆。”
子曰：“由！诲汝知之乎！知之为知之，不知为不知，是知也。”
37、道与德
子曰：“朝闻道，夕死可矣。”
子曰：“见贤思齐焉，见不贤而内自省也。” 子曰：“德不孤，必有邻。”
38、君子与小人
子曰：“君子坦荡荡，小人长戚戚。” 子曰：“君子喻于义，小人喻于利。” 子曰：“君子泰而不骄，小儿骄而不泰。” 子曰：“君子欲讷于言而敏于行。”
39、意志和品质
子曰：“譬如为山，未成一篑，止，吾止也。譬如平地，虽覆一篑，进，吾
wǎnɡyězǐyuē
pì
rúwéishān
wèichénɡyì
kuì
zhǐ
wúzhǐyě
pì
rúpínɡdì
suīfù
yì
kuì
jìn
wú
yì
zhìhépǐnzhì
zǐyuē
jūn
zǐ
yùnèyúyánérmǐnyúxínɡ
zǐyuē
jūn
zǐ
tài
ér
bùjiāo
xiǎoérjiāoér
bùtài
zǐyuē
jūn
zǐ
yù
yú
yì
xiǎorényù
yú
lì
zǐyuē
jūn
zǐtǎndànɡdànɡ
xiǎorénzhǎnɡqī
qī
jūn
zǐ
yǔxiǎorén
zǐyuē
débùɡū
bìyǒulín
zǐyuē
jiànxiánsī
qíyān
jiànbùxiánérnèi
zìxǐnɡyě
zǐyuē
cháowéndào
xī
sǐ
kě
yǐ
dàoyǔdé
zǐyuē
yóu
huìrǔzhīzhīhū
zhīzhīwéizhīzhī
bùzhīwéibùzhī
shìzhīyě
zǐyuē
xuéér
bù
sī
zéwǎnɡ
sī
ér
bùxuézédài
zǐyuē
wēnɡù
érzhīxīn
kě
yǐwéishī
yǐ
bù
yì
jūn
zǐ
hū
zǐyuē
xuéérshí
xí
zhī
bù
yìshuōhū
yǒupénɡzìyuǎnfānɡlái
bù
yì
lè
hū
rén
zhīér
bùyùn
xuéxí
dìjiǔzǔtīnɡkǒnɡfūzǐjiǎnɡkè
往也。”
10